Bunt w języku polskim

Definicja buntu

1. protestacyjne, często spontaniczne wystąpienie przeciwko władzy,
2. sprzeciw, protest, opór.

 Źródło: Słownik języka polskiego, PWN, 2003

Etymologia wyrazu bunt

bunt, buntować, buntownik, buntowniczy,

niem. Bunt, 'wiązka' (od binden, Band, np. »buncik korali, trawy«);

bunt znaczył więc tylko 'związek',

zbuntować się, 'przymierze, związek zawrzeć',

i tylko u nas od 17. w. nabrał znaczenia 'spisku', 'sprzysiężenia', 'rokoszu'; od nas na Ruś: buntowszczik, 'powstaniec'.

Źródło: Słownik Etymologiczny Języka Polskiego, A. Bruckner, 1927

Synonimy i wyrazy bliskoznaczne:

sprzeciw, protest, opór, rewolta, kontestacja,
przewrót, pucz, rebelia, rewolucja

Słownictwo powiązane z buntem:

buntownik,

Związki frazeologiczne:

młody gniewny,

Źródła: Słownik języka polskiego, PWN, 2003, Słownik frazeologiczny, PWN, 2005

Przysłowia

I koń hardo stąpa, gdy w bogatym rzędzie.

Zgoda buduje, niezgoda rujnuje.

Aforyzmy

Aby istnieć, człowiek musi się buntować. A. Camus

Bunt przeciw tyranom to posłuszeństwo Bogu. T. Jefferson

Bunt to postęp w fa­zie potencjalnej. S. Mrożek

Bun­tuję się, więc jestem. A. Camus

W ciemnocie ludu bezpieczna jest władza książąt, wykształcenie prowadzi do buntu. F. de Quevedo